С стрелками на часах

Время уходит вдаль,

           Сердце не может принять

Крови густой поток,

Каждый готов урвать

Воздуха свой глоток.

        Вечер не ждет закат,

Утро не ждет рассвет,

Не повернуть назад –

Выхода просто нет.

       Лучше туда, вперед,

И не сходить с пути,

Может быть просто вот

Так одному уйти.

       Можно и не страдать,

Свой обрести покой,

Вот и не нужно искать

В вечности мир другой,

      Только решать тебе,

Твердо и самому:

Быть со всеми во мгле,

Или в свете, но одному…

Іншым разам, іншым крокам,

Іншым часам, іншым вокам

Пазіраем, пакідаем,

Не зважаем: адгараем.

Адыходзім,патрапляем,

не спыняемся,

мінаем нашы сцены,

нашы ночы:

У нашы днi жывi як хочаш.

Шэры цень ахутаў горад,

Чорны змрок параніў золак.

Той па свеце ледзь кульгае.

Як i ён, усё дагарае.

Попел сэрцаў пад нагамi,

як памыйны бруд змятаем.

Усё часцей мы забываем,

што, як золак, адгараем.  

Адыходзяць у ноч спатканні;

Смех, i слёзы, i світанні –

Пахавалі усё за плотам i абнеслі колкім дротам.

"Прагматычныя машыны"

Распісалі па гадзінах

Хто, куды, калi i з кiм,

Колькі узяць i што па чым.

Толькі зараз, а не потым.

Толькі бегам, а не крокам.

Іншым разам, iншым бокам,

iншым часам, iншым вокам

Пазiраем, не зважаем:

Адыходзiм, пакiдаем,

Мы знiкаем...

Памiраем...

Адлятаем...

Дагараем...

Жыццёвы погляд змяняюць штогод,

сёння сябруе,а заўтра – на дрот.

Забаронена думаць свабоднай душы.

Тут нельга крычаць,Ты лепей маўчы.

Сумныя думкі  авалодваюць мною.

Мы ціха скуголім пад поўняй ад болю.

Збянтэжаны жах у сэрцах сяброў

Забітыя дзверы і вокны дамоў.

Не гляджу я БТ: там пануе хлусня,

Паліт-прастытутак паўсюль балбатня.

Ў царкву яны ходзяць і моляцца там

Яны ўсё роўна ня вераць багам.

Яны лезуць у душу са сваімі славамі

Хаця самі прадаліся таму што з рагамі

З’ест із нутры атрутная жэлч…